REM duwde het gerinkel uit het beeld met Monster en verving het door weerkaatsende kiekjes, geknetter en knallen. Een album dat zich omhult met glamour uit de jaren 70 terwijl het de met flanellen geklede post-Nirvana-menigten bereikt, het slaagt er grotendeels in om aan te tonen dat deze Georgiërs nog steeds weten hoe ze moeten rocken.

De MTV-favoriet "What's The Frequency, Kenneth?" begint met een hoge noot als Peter Buck's vervormde powerakkoorden de toon zetten voor de 12-nummerset. "Strange Currencies" doet misschien schrikbarend denken aan de Automatic for the People-hit "Everybody Hurts", maar het is eigenlijk het superieure nummer.

"Let Me In" is een zwaar vervormde knipoog naar de gevallen Kurt Cobain. Hoewel Monster verre van REM's meest consistente poging is, staat het als een haveloze en riskante onderbreking van veilige en degelijke alterna-rock. Steven Stolder Review Met een zelfverzekerde, subliem geleverde verzameling miniatuurmeesterwerken in drie akkoorden en vier minuten, zet Monster REM op de muzikale kaart van de mainstream. De negende volledige opname van de band is hun meest overtuigende poging tot het conventionele 'rock'-albumformaat.

het is in wezen een tweemansshow. Terwijl Michael Stipe's laconieke zang het uitspuugt met Peter Buck's garagebandgitaar, telt de rest van de band effectief de minuten tot het tijd is om te stoppen.

Met Let Me In, een zelfverklaarde boodschap aan de onlangs overleden Kurt Cobain, sluit REM zich voor eens en altijd op in de wereld van de alledaagse traditionele rock 'n' roll. Eerdere productiegewoonten spannen samen om een groot deel van de set een rommelige, verwarrende mix te geven, en het ontcijferen van de teksten is nog steeds meestal verbijsterend moeilijk, maar door te openen met een reeks van hook-gevulde killer-tracks en beide uit te brengen als pop-charting singles, de band weet de aandacht van een nieuw publiek te trekken.