"Elke plaat die ik maak, is meer een samensmelting van wie ik werkelijk ben", zegt John Grant. "Hoe meer ik dit doe, hoe meer ik op mezelf vertrouw en hoe verder ik kom." Zelfs toen de in Michigan geboren man zijn debuut solo-album Queen Of Denmark uitbracht in 2010, combineerde Grant weelderige soft-rock ballads met een scala aan ruimtelijke,

weemoedige synthesizergeluiden, waarbij steeds meer strakke, bruisende sequencers, nu-synth-disco-instellingen en ijzige soundscapes aan de mix werden toegevoegd op Pale Green Ghosts uit 2013 en Gray Tickles, Black Pressure uit 2015; de laatste beschreef The Guardian als, "afwisselend pijnlijk, hilarisch, opbeurend en ontroerend: nog een bravourevertoning van een uniek songwritingtalent." Nu, met zijn vierde solo-album,

Love Is Magic, Grant is blijven evolueren en creëerde zijn meest elektronische plaat tot nu toe, in samenwerking met Benge (Ben Edwards), analoge synth-expert/verzamelaar en een lid van elektronisch trio Wrangler, Grant's medewerkers eerder dit jaar onder de verzamelnaam Creep Show op het album Mr Dynamite. Geproduceerd door Grant en ontwikkeld door Benge in zijn studio in Cornwall, de diamantharde, diamantglanzende Love Is Magic, "is hoe ik altijd heb gewild dat mijn platen zouden klinken,

maar ik wist tot nu toe niet hoe", zegt Grant. Hij deed ook een beroep op Paul Alexander uit Denton, Texas, maestro's Midlake, en vernieuwde een werkrelatie die begon op Queen Of Denmark. "Paul is getraind in theorie en harmonieën en was verantwoordelijk voor een veel van de achtergrondzang", zegt Grant enthousiast. "Hij komt met interessante invalshoeken

in plaats van het voor de hand liggende en speelt enkele van de beste baslijnen die ik ooit heb gehoord." Naast de zoektocht naar geluid, "zijn de teksten precies zoals ik ze wil hebben", zegt John. "Ze zijn niet alleen de doom en somberheid uit het verleden, ze zijn een momentopname van het dagelijks leven - de belachelijkheid, de pijn, het diepe verlangen."