2008 compilatie van de Nieuw-Zeelandse sopraan. Van haar debuut Pure uit 2003 tot Treasure uit 2007, deze collectie belicht het talent en de veelzijdigheid van een van de meest erkende stemmen in de moderne klassieke muziek. Hayley bracht haar jeugd door met zich onder te dompelen in muziek en theater.

Ze studeerde viool, piano en ballet en speelde tegen de tijd dat ze elf was in veertig amateurmusicals in Christchurch. Sindsdien heeft ze het publiek over de hele wereld versteld doen staan met haar prachtige stem.

Met 'Ave Maria', 'Danny Boy', 'Amazing Grace' en 'Never Say Goodbye' is dit een must voor alle fans. Universeel. 2008. Recensie Hayley Westenra werd vijf jaar geleden op 16-jarige leeftijd onder de aandacht gebracht.

Sindsdien heeft ze zeven albums uitgebracht in verschillende nationale en internationale gebieden en heeft ze bijgedragen aan een dozijn andere, waaruit ook twee permutaties van greatest hits-compilaties zijn afgeleid. River of Dreams is het eerste compendium van dergelijke aard dat gericht is op de Britse markt en als je een fan bent van de nog jonge Nieuw-Zeelander, weet je wat je hier kunt verwachten en, meer dan waarschijnlijk, zul je meer dan tevreden zijn met wat Jij krijgt.

Aanvankelijk aangeprezen als een klassieke sopraan, stapte Westenra snel (en verstandig) over van het operarepertoire naar een meer eclectisch repertoire om haar kenmerkende fluitende, heliumhoge, zwaartekrachtvrije, kristalscherpe, emotievrije zang te laten horen.

Verstandig is dat het klassieke element hier wordt gebagatelliseerd en vermomd, niet in de laatste plaats in het titelnummer waar new-age-teksten zijn gelaagd over een zwaar herschikte versie van Winter uit Vivaldi's Four Seasons, en in Never Say Goodbye, dat Ravels Pavane opnieuw bewerkt tot weemoedig waterig effect.

De benadering van Puccini's O mio babbino caro, Bach's Ave Maria (een van de drie nieuwe nummers op het album) en Karl Jenkins' Benedictus vergissen zich allemaal in de kant van botox-gladde texturen (zoals ze zijn).

Het andere nieuwe materiaal omvat het afsluiter Now is the Hour, een bewerking van een traditioneel Maori-deuntje, en Fleetwood Mac's Songbird, meer recentelijk gepopulariseerd door Eva Cassidy, waarop Westenra aangenaam luchtig is en duidelijk weg is van de dauwdruppel-dronken feeën. Als het epische Amerikaanse volkslied Shenandoah veel van zijn bloedstollende grandeur verliest, wint het op sommige plaatsen van Westenra's kenmerkende broosheid, net als het traditionele Ierse juweeltje Danny Boy, en de cover van het door Enya geschreven May It Is van The Lord of the Beltonen soundtrack.

Hetzelfde kan niet gezegd worden van Amazing Grace, die de meest eigenaardige vocale tik van 2'55" heeft die zichzelf uit de luidsprekers lanceert als een Banshee op hitte. In werkelijkheid is dit een critic-proof album. Met machinaal bewerkte , niets aan het toeval overgelaten productie, op zijn eigen voorwaarden, het slaagt, en het zal deze kerst ongetwijfeld per busje worden verkocht. Of het dat verdient, vanwege zijn unieke muzikale verdiensten, is een andere zaak. - Michael Quinn Met deze link verlaat je Amazon in een nieuw venster